کمیل غفورمحسنی مقاله ای با عنوان “مثل کمک خلبانان خطوط هوایی کره زندگی نکنید!” در شماره ۳۴۰ مجله موفقیت منتشر کرد.

پنج صبح آگوست ۱۹۹۷ خلبان خطوط هواپیمایی کره پرواز شماره ۸۰۱ از خواب بیدار شد. خانواده‌اش بعداً گفتند که صبح به باشگاه رفته و بعد به خانه بازگشته و برنامه پروازش به گام را بررسی کرد. سپس چرتی زد و نهار خورد. او در ساعت ۳ بعدازظهر برای پروازش سریع‌تر به سمت سئول حرکت می‌کند تا سریع‌تر تشریفات مقدماتی را انجام دهد. این خلبان قبلاً در نیروی هوایی کره خدمت می‌کرد و پس از آن به خلبان خطوط هوایی کره شده بود و ۸۹۰ ساعت پرواز داشت، شامل ۳۲۰ ساعت تجربه در جمبوجت ها. چند ماه پیش به خاطر هدایت یک جمبوجت دارای نقص فنی در ارتفاع پایین جایزه ایمنی پرواز به او داده شده بود. چهل و دو سالش بود و در سلامت کامل به سر می‌برد.

آن شب با کمک‌خلبان و مهندس پرواز ساعت ۱۰:۳۰ شب فرودگاه را ترک کردند. هواپیما سالم و بدون هیچ حادثه‌ای بلند می‌شود.درست پیش از ۱:۳۰ شب هواپیما از بین ابرها بیرون می‌آید و خدمه پرواز  نورهایی را در دوردست دیدند. کمک‌خلبان به مرکز کنترل ترافیک هوایی خبر داد که هواپیما از ابرها بیرون آمده و درخواست فرود در باند شماره شش سمت چپ را کرد. در ساعت ۱:۴۱ و ۴۸ ثانیه خلبان گفت (برف‌پاک‌کن‌ها روشن) باران می‌بارید. بعد کمک‌خلبان می‌گفت چیزی نمی‌بینم.

ناگهان سامانه هشدار نزدیکی به زمین به صدا درمی‌آید و نشان می‌دهد ۱۵۲ متر با زمین فاصله دارند.

آخرین مکالمات پرواز شماره ۸۰۱ ، از جعبه سیاه هواپیما:

۱:۴۲:۲۱ کمک‌خلبان. چیزی دیده نمی‌شود. انصراف از فرود

۱:۴۲:۲۳  کاپیتان: دور بزنیم

۱:۴۲:۲۴ سامانه هشدار نزدیکی به زمین. سی متر

۱:۴۲:۲۵ سامانه هشدار نزدیکی به زمین. ده متر

ادامه این مقاله را در شماره ۳۴۰ مجله موفقیت مطالعه بفرمایید.